Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

inferni N N

  • 1 inferni

    infernus, a, um, adj. [infer], lower, that which lies beneath (mostly poet. and postAug.).
    I.
    In gen.: hic sese infernis de partibus erigit Hydra, from beneath, Cic. poët. N. D. 2, 44, 114:

    superi infernique Di,

    Liv. 24, 38, 8:

    stagna,

    id. 8, 24, 3:

    auster,

    Plin. 2, 47, 48, § 128:

    mare,

    the Tuscan Sea, Luc. 2, 400.—
    II.
    In partic., underground, belonging to the Lower Regions, infernal:

    rex,

    Pluto, Verg. A. 6, 106:

    Juno,

    Proserpine, id. ib. 6, 138:

    sedes,

    id. ib. 8, 244:

    tenebrae,

    id. ib. 7, 325:

    infernas umbras carminibus elicere,

    to raise the dead by magical incantations, Tac. A. 2, 28:

    palus,

    the Styx, Ov. F. 2, 610: ratis, Charon ' s boat, Prop. 3, 5, 14 (4, 4, 14 Müll. infernas rates): rota, Ixion ' s wheel, id. 1, 9, 20: sorores, the Furies, Claud. ap. Ruf. 1, 27:

    aspectus,

    Tac. G. 43.—
    B.
    Substt.
    1.
    infernum, i, n., the depths of the earth: ex inferno audiri, Jul. Obseq. 105 al.—
    2.
    infernus, i, m., hell (eccl. Lat.), Ambros. in Psa. 48, §§ 22, 24; Vulg. Job, 17, 13; id. Psa. 9, 18. —
    3.
    inferni, ōrum, m., the shades below:

    Theseus infernis, superis testatur Achilles,

    Prop. 2, 1, 37; 2, 28, 49.—
    4.
    inferna, ōrum, n.
    a.
    The lower parts of the body, the abdomen, Plin. 25, 5, 21, § 51.—
    b.
    The infernal regions, Tac. H. 5, 5; Sol. 43, 2; Sen. Herc. Fur. 428.—In eccl. Lat. = infernus, hell, Lact. 6, 3, 11; Vulg. Job, 21, 13. —Hence, adv.: infernĕ, below, beneath (a favorite word of Lucr.), Lucr. 6, 597 (opp. superne); id. 6, 764; 187.

    Lewis & Short latin dictionary > inferni

  • 2 infernum

    lower regions (pl.), infernal regions, hell

    Latin-English dictionary > infernum

  • 3 infernus

    infernus, a, um [infer] [st1]1 [-] d'en bas, d'une région inférieure.    - Cic. poet. Nat. 2, 114 ; Plin. 2, 128. [st1]2 [-] qui est sous terre, des enfers, infernal.    - Virg. En 6, 106 ; Tac. An. 2, 28.    - infernus, i, m. (s.-ent. locus): l'enfer.    - inferna, ōrum, n. (s.-ent. loca): les enfers, le monde infernal.    - inferni, ōrum, m. (s.-ent. loci): les enfers, le monde infernal.
    * * *
    infernus, a, um [infer] [st1]1 [-] d'en bas, d'une région inférieure.    - Cic. poet. Nat. 2, 114 ; Plin. 2, 128. [st1]2 [-] qui est sous terre, des enfers, infernal.    - Virg. En 6, 106 ; Tac. An. 2, 28.    - infernus, i, m. (s.-ent. locus): l'enfer.    - inferna, ōrum, n. (s.-ent. loca): les enfers, le monde infernal.    - inferni, ōrum, m. (s.-ent. loci): les enfers, le monde infernal.
    * * *
        Infernus, Adiectiuum: vt Infernus fluctus. Plin. Qui est du profond, D'embas.
    \
        Infernae vmbras. Martial. Les ames estants és enfers.

    Dictionarium latinogallicum > infernus

  • 4 rex

    [st1]1 [-] rex, rēgis, m. [rego]: - [abcl][b]a - roi, souverain, monarque; suffète (à Carthage); grand roi (roi de Perse). - [abcl]b - (sous la république, terme odieux) maître absolu, despote, tyran. - [abcl]c - le premier (dans un art), le prince (des orateurs). - [abcl]d - personnage puissant ou riche: chef, maître, patron, protecteur, gros personnage, nabab. - [abcl]e - mentor, précepteur. - [abcl]f - chef des jeux d'enfants.[/b]    - reges (au plur.): - [abcl]a - les rois. - [abcl]b - le roi et la reine, le couple royal. - [abcl]c - la famille royale. - [abcl]d - les fils du roi.    - Karthagine quotannis bini reges creabantur, Nep.: chaque année, à Carthage, on nommait deux rois (= deux suffètes).    - impune quae lubet, id est regem esse, Sall.: faire librement ce que l'on veut, c'est être un tyran.    - populus late rex, Virg.: le peuple qui exerce une vaste domination.    - rex umbrarum, Ov.: celui qui commande aux ombres (Pluton).    - rex Olympi, Virg.: celui qui commande sur l'Olympe (= Jupiter).    - hic inferni janua regis dicitur, Virg. En. 6: ici, dit-on, se trouve la porte du roi des Enfers.    - rex tertiae sortis, Sen. Herc. Fur. 833: le roi qui a eu en partage le troisième lot (= Pluton).    - pronepos regis aquarum, Ov. 10: arrière-petit-fils du roi des eaux (= de Neptune).    - movit caput aequoreus rex, Ov. 8: le roi des eaux (= Neptune) acquiesça de la tête.    - regum rex (gr. βασιλευς βασιλέων), Suet. Calig. 5; Amm. 17: le roi des rois (le roi des Parthes).    - rex sacrificulus (rex sacrificus ou rex sacrorum): roi des sacrifices (dignité religieuse chez les Romains). - voir hors site rex sacrorum.    - rex mensae, Macr.: le roi du festin, le président du festin.    - rex convivii, Sid. (rex seul, Prud.): le roi du festin.    - rex avium, Plin.: le roi des oiseaux (l'aigle).    - rex armenti, Stat.: le roi du troupeau (= le taureau).    - rex ferarum: le roi des animaux (= le lion).    - Eridanus, rex fluviorum, Virg.: le Pô, le fleuve le plus important des fleuves.    - regem me esse oportuit, Ter. Phorm.: j'aurais dû être un gros bourgeois! [st1]2 [-] Rex, Rēgis, m.: Rex (surnom).
    * * *
    [st1]1 [-] rex, rēgis, m. [rego]: - [abcl][b]a - roi, souverain, monarque; suffète (à Carthage); grand roi (roi de Perse). - [abcl]b - (sous la république, terme odieux) maître absolu, despote, tyran. - [abcl]c - le premier (dans un art), le prince (des orateurs). - [abcl]d - personnage puissant ou riche: chef, maître, patron, protecteur, gros personnage, nabab. - [abcl]e - mentor, précepteur. - [abcl]f - chef des jeux d'enfants.[/b]    - reges (au plur.): - [abcl]a - les rois. - [abcl]b - le roi et la reine, le couple royal. - [abcl]c - la famille royale. - [abcl]d - les fils du roi.    - Karthagine quotannis bini reges creabantur, Nep.: chaque année, à Carthage, on nommait deux rois (= deux suffètes).    - impune quae lubet, id est regem esse, Sall.: faire librement ce que l'on veut, c'est être un tyran.    - populus late rex, Virg.: le peuple qui exerce une vaste domination.    - rex umbrarum, Ov.: celui qui commande aux ombres (Pluton).    - rex Olympi, Virg.: celui qui commande sur l'Olympe (= Jupiter).    - hic inferni janua regis dicitur, Virg. En. 6: ici, dit-on, se trouve la porte du roi des Enfers.    - rex tertiae sortis, Sen. Herc. Fur. 833: le roi qui a eu en partage le troisième lot (= Pluton).    - pronepos regis aquarum, Ov. 10: arrière-petit-fils du roi des eaux (= de Neptune).    - movit caput aequoreus rex, Ov. 8: le roi des eaux (= Neptune) acquiesça de la tête.    - regum rex (gr. βασιλευς βασιλέων), Suet. Calig. 5; Amm. 17: le roi des rois (le roi des Parthes).    - rex sacrificulus (rex sacrificus ou rex sacrorum): roi des sacrifices (dignité religieuse chez les Romains). - voir hors site rex sacrorum.    - rex mensae, Macr.: le roi du festin, le président du festin.    - rex convivii, Sid. (rex seul, Prud.): le roi du festin.    - rex avium, Plin.: le roi des oiseaux (l'aigle).    - rex armenti, Stat.: le roi du troupeau (= le taureau).    - rex ferarum: le roi des animaux (= le lion).    - Eridanus, rex fluviorum, Virg.: le Pô, le fleuve le plus important des fleuves.    - regem me esse oportuit, Ter. Phorm.: j'aurais dû être un gros bourgeois! [st1]2 [-] Rex, Rēgis, m.: Rex (surnom).
    * * *
        Rex, regis. Cic. Roy.
    \
        Purpureus rex. Ouid. Vestu de pourpre.
    \
        Populus late rex. Virgil. Peuple regnant sur grande estendue de pays.
    \
        Rex pueritiae. Horat. Recteur, Moderateur, Guide et gouverneur d'un jeune enfant.
    \
        - siue reges, Siue inopes erimus coloni. Horatius. Soit que soyons riches, soit que soyons povres, etc.
    \
        Reges aerarii. Cic. Les gouverneurs du thresor d'une ville.

    Dictionarium latinogallicum > rex

  • 5 infernus

    I īnfernus, a, um [ inferus ]
    1) ( редко) нижний, находящийся внизу ( partes C)
    2) подземный ( gurges O); относящийся к преисподней, принадлежащий к подземному царству ( tenebrae H)
    rex i. VPluto
    inferni Prp — infĕri. — см. тж. inferna и infernum
    II īnfernus, ī m. (sc. locus)
    ад Vlg, Eccl

    Латинско-русский словарь > infernus

  • 6 specus

    ūs (abl. pl. ubus, реже ĭbus) m. (редко f. или n.)
    1) пещера, грот (s. tenebroso hiātu O)
    inferni specūs SenT и invīsus caelo s. SilTartarus
    2) шахта, рудник(specus ad argentum inveniendum Vtr); воен. подкоп ( specūs fodiendo intra moenia penetrare Vtr)
    3) подземный водопровод, канал (s. subterraneus C)
    4) впадина, углубление, полость (alvi Ph; vulneris V)

    Латинско-русский словарь > specus

  • 7 caelestis

    caelestis (coelestis), e, Adi. m. Compar. u. Superl. (caelum, coelum), zum Himmel gehörig, himmlisch, a) zum Himmel als Weltraum gehörig, am Himmel befindlich, corpora, Cic. de sen. 77 (versch. von unten no. b): astra, Ov.: orbis, Cic.: plagae, Ov.: res (Plur.), Dinge am Himmel (Ggstz. res humanae), Cic. or. 119; u. die Himmelskörper (Sterne), studiosi rerum caelestium, Sternkundige, Astronomen, Col. 3, 6, 4: u. cael. signa, Vitr.: solum, Ov.: vis, Einfluß des Himmels, Cic. – subst., caelestia, ium, n., die Dinge am Himmel, die Himmelskörper, haec caelestia (Ggstz. illa humana), Cic. de rep. 6, 20: supera et caelestia (Ggstz. haec nostra), Cic. Acad. 2, 127: pleraque caelestium, Tac. hist. 5, 4: periti caelestium, Sternkundige, Tac. ann. 4, 58: peritia caelestium, Spart. Hadr. 2, 4: cognitio caelestium vel mortalium, Quint. 1, 10, 5. – b) zum Himmel als Luft- u. Wolkenhimmel (Sitz u. Ausgangspunkt der Lufterscheinungen, des Regens, Blitzes) gehörig, am Himmel sichtbar, -beobachtet, vom Himmel ausgehend u. dgl., des Himmels, aër, Vitr.: aqua, Hor., Vitr. u.a., aquae, Liv., Sen. u.a.: arcus, Regenbogen, Plin.: auguria (wenn es donnert u. blitzt), Paul. ex Fest.: prope cael. clamor, des Himmels gewaltige Stimme, Cic.: fragor, Donner, Quint.: ignis, Blitzstrahl, Tac.: fulminis ignis, Lucr.: imbres, Vitr. u. Col.: minae (v. drohenden Regen), Tac.: nubes, Ov.: prodigia, Liv.: spiritus, Cic.: turbo, Lucr. – c) zum Himmel als Sitz der Götter gehörig, im Himmel, des Himmels, der Götter, himmlisch, göttlich, überirdisch (Ggstz. terrenus, Lact. 6, 6, 11), α) eig.: animus (Seele), Vell. u. Quint.: anima, Vell.: animi, Verg.: aula, Ov.: corpora, Verg. Aen. 11, 276 (vgl. oben no. a): deus, Amm. 16, 12, 13: di, Cic. harusp. resp. 20 u. (Ggstz. di terrestres u. di inferni) Liv. 1, 32, 10: dona, Verg. u. Ov.: honores, Curt.: irae, Liv.: nectar, Ov.: origo, Verg.: ortus, Quint.: pabula, Ov.: religiones, Tac.: sapientia, Hor.: species, stirps, Ov.: caelestem eius vitam et memoriam futuram, ihm ein Leben im Himmel u. ewiger Ruhm zuteil werden würde, Vell. 2, 24, 3: quem prope caelestem fecerint, den sie beinahe vergöttert, Liv. 6, 17, 5. – subst., αα) plur. masc., caelestēs, ium, m. u. f., die Himmlischen = die Götter, Göttinnen, Cic., Liv. u.a.: Iuppiter omnesque caelestes, Vitr.; u. bes. = die obern Götter (Ggstz. inferi), caelestium inferorum irae, Liv. 10, 28, 17. – ββ) neutr. sing. caeleste, is, n., das Himmlische, nihil est caelesti caelestius, Sen. ep. 66, 11. – Plur. caelestia, himmlische, göttliche Dinge od. Wesen (Ggstz. inferna, die Unterwelt), Tac. hist. 5, 5. – β) übtr.: αα) als Beiwort für alles Herrliche, Ausgezeichnete, himmlisch, göttlich, übermenschlich, göttergleich, unvergleichlich, herrlich, caelestes divinaeque legiones, Cic.: cael. ingenium, mens, Ov.: iudicia, Quint.: illa natura caelestis atque immortalis, Quint.: cael. praeceptor, Vell.: caelestissima opera, Vell.: caelestissimum os Ciceronis, Vell. – m. in u. Abl., caelestis hic in dicendo vir, Quint. 10, 2, 18. – ββ) kaiserlich, Cod. Theod. 3, 1, 9; 6, 5, 2. – / Abl. sing. caeleste (st. caelesti) b. Ov. her. 15 (16), 277; met. 15, 743 u.a.: Genet. plur. caelestum (st. caelestium) bei Varr. LL. 6, 53. Acc. tr. 209. Lucr. 6, 1272 u.a. Dichtern (s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 2. S. 65).

    lateinisch-deutsches > caelestis

  • 8 cantito

    cantito, āvī, āre (Frequent. v. canto, s. Varr. LL. 6, 75), I) intr.: immer u. immer singen, zu singen pflegen, cum alqo, Ter. adelph. 750: exsequias, bei der Leichenfeier, Afran. com. 2181: v. Vögeln, dulce (Adv.), Apul. met. 6, 6. – II) tr. A) gewöhnlich singen, carmina in epulis, Cic. Brut. 75: Nauplia mala bene, Suet. Ner. 39, 3: cur ergo ludi scaenici,ubi haec dictantur, actitantur, cantitantur, Augustin. de civ. dei 4, 26 in. – B) immer u. immer besingen, zu besingen pflegen, fort u. fort im Liede preisen, laudes tritas, *Varr. de vit. p. R. 4, 12 K.: fortia virorum illustrium facta heroicis composita versibus cum dulcibus lyrae modulis, Amm. 15, 9, 8: tales (inferni iudices), quales poëtarum vestrorum carminibus cantitantur, Augustin. de civ. dei 1, 19, 2.

    lateinisch-deutsches > cantito

  • 9 decoquo

    dē-coquo (dēcoco, dēquoquo), coxī, coctum, ere, I) ab-, gar kochen, A) eig.: olus, Hor.: obsonia, Paul. ex Fest.: lentem in aqua marina, Plin.: alqd in patina od. patella, Plin.: ex vino, Plin.: muliebre lac cum feniculo, Plin.: sarkastisch, decoquere corpus atque exinanire, den Körper (im Schwitzbade) abkochen u. (durch Schwitzen) erschöpfen, Sen.: sentinam illam inferni sanguinis dec. in materiam lactis laetiorem, Tert. de carn. Chr. 20. – Partic. subst., a) dēcocta, ae, f. (sc. aqua), ein von Nero erfundener abgekochter eiskalter Trank, ein Dekokt, Suet. u. Iuven.: auch vollst. decocta aqua, Mart. 14, 116. – b) dēcoctum, ī, n., die Abkochung, das Dekokt von etw. (als mediz. Trank), zB. dec. balani, Plin. 22, 49. – B) übtr., völlig dörren, -reifen, Plin. 17, 226. Pallad. 1, 34, 7. – bildl., consilia nefarii facinoris, zur Reife bringen, schmieden, Porc. Latro declam. in Catil. 4. – II) einkochen lassen, A) eig.: vinum decoctum (εφθος οινος, εψημα οἴνου), dick gekochter Most, Edict. Diocl. 2, 15: alqd usque ad tertiam partem, Varro: acetum ad tertias, Plin., ad quartas, Col.: alqd in dimidiam partem, Col. – u. beim Schmelzen, pars quarta argenti decocta erat, hatte sich beim Einschmelzen verflüchtigt, Liv. – bildl., suavitas decocta, eine fade, wässerige (Ggstz. suavitas solida, eine gediegene), Cic. de or. 3, 103. – B) übtr.: 1) abschmelzen, sich verflüchtigen lassen, iram, Claud.: multum inde decoquent anni, Quint. – u. refl. = sich verflüchtigen, hinschwinden, res ipsa (das Vermögen selbst) iam domino decoxit, Col. 11, 1, 28: quibus (annis) inertiā Caesarum quasi consenuit atque decoxit, v. röm. Volke, Flor. prooem. § 8: templorum vectigalia cotidie decoquunt, Tert. apol. 42. – 2) insbes., das Vermögen jmds. hinschwinden machen, jmd. ruinieren, bankrott machen, hunc alea decoquit, Pers. 5, 57. – gew. = sein Vermögen durchbringen, sich ruinieren, bankrottieren, in foro medio luci claro dec., Varro sat. Men. 512: tenesne memoriā praetextatum te decoxisse? Cic.: quaerens, quom ododecoquat, Sen.: oft decoqu. creditori od. creditoribus (zum Nachteil des Gl. od. der Gl.), Sen. u. Plin.: u. so minus turpe est creditori quam bonae spei decoquere, nicht zu befriedigen, Sen. – III) = verdauen, ubi mansa et vorata decoquat viscera, Arnob. 7, 45. p. 279, 19 R.: cibus naturali calore decoctus, Veget. mul. 1, 40, 1. – / dequoquo, wov. dequoqueretur, Hor. sat. 2, 1, 74 Holder. – Nbf. decoqueo, wov. decoquet, Arnob. 1, 10 cod. P: decoquent, Firm. Mat. de err. 8, 2 cod. P.

    lateinisch-deutsches > decoquo

  • 10 infernus

    īnfernus, a, um (īnfer), der unten befindliche, der untere, I) im allg.: mare, das Tuskische, Lucan.: partes, Cic.: stagna, unten im Lande, Liv. – subst., īnferna, ōrum, n., der Unterleib, Plin. 25, 51 u.a. Tert. de res. carn. 61. – II) insbes., unterirdisch, a) = unter der Erde, via, Veget. mil.: gurges, Ov. – subst., īnfernum, ī, n., die Tiefe der Erde, ex inferno audiri, Iul. Obsequ. 105 (45): ab inferno ad caelum ferri (v. einem Geräusch), ibid. 106 (46). – b) unterirdisch = in der Unterwelt befindlich od. hausend, der Unterwelt (dem Tartarus) entstiegen, dei, Liv.: rex, v. Pluto, Verg.: Iuno, v. der Proserpina, Verg.: Diana, v. der Hekate, Val. Flacc.: iudices, Augustin.: monstra, Sen.: canes, Hor.: catervae, Tibull.: tenebrae, Hor.: rota, des Ixion, Prop.: palus, v. Styx, Ov. u. Lact.: ratis, des Charon Kahn, Prop.: meatus, Apul.: aspectus, Tac. – subst., α) īnfernus, ī, m. (sc. locus), αα) die Unterwelt, Hippolytus ab inferno reversus, Acro Hor. carm. 4, 7, 25. – ββ) die Hölle, Ambros. in psalm. 48. § 22 u. 24. Vulg. Iob 17, 13; psalm. 9, 18 u.a. – β) īnfernī, ōrum, m., die im Reiche der Toten Befindlichen, die Unterwelt (Ggstz. superi), Prop. 2, 1, 37; 2, 28, 49. – γ) īnferna, ōrum, n. (sc. loca), die Unterwelt (Ggstz. caelestia), Solin. 43, 2. Tac. hist. 5, 5. Sen. Herc. fur. 427. – bei den Eccl. = die Hölle (Ggstz. caelum), zB. Lact. 6, 3, 11. Vulg. Iob 21, 13.

    lateinisch-deutsches > infernus

  • 11 iudex

    iūdex, icis, m. (ius dicere = iudicare, s. Varro LL. 6, 61), der Richter, I) in gerichtlichen Streitsachen, jeder Richter, der über etwas nach Recht ein Urteil spricht (vgl. arbiter, centumvir, recuperator), iudex integer quietusque, Cic.: iudex nequam et levis, Cic.: fur (diebischer) iudex, Iuven. u. Treb. Poll.: iudices severi, clementes, Sen. rhet.: iudex rectissimus, Plin. ep.: adversus impios rectissimus iudex, Lact.: iurati iudices, Cic.: inferni iudices, Richter in der Unterwelt, Augustin.: selecti iudices, die vom Prätor (aus der Liste der wahlfähigen Bürger) gewählten Richter, Cic.: iudices privati, die über Mein und Dein und andere Vorfälle des gewöhnlichen Lebens Recht sprachen (v. Prätor u. später von den Kaisern ernannt), Suet. u. a: iudex morum, v. Zensor, Iuven. 4, 12: iudices vitae necisque (über L. und T.), Iustin.: iudex quaestionis, der vom Prätor gewählte u. oft dessen Stelle als Vorsitzender des Gerichtes vertretende erste Richter des Geschworenengerichts, Cic. – iudicem petere, seinen ordentlichen Richter verlangen, Plin. ep.: iudicem dare, einen R. geben od. aufstellen (bes. v. Prätor, Senat), Cic.: dare iudices, Curt.: alci iudicem dare, Pacat.: alci od. criminibus iudices dare, Plin. ep.: inter eos iudicem dari, Plaut.: iudicem dare de (aus) sua cohorte, Cic.: dare senatum iudicem (als R.), Capit.: iudicem alci ferre, jmdm. einen R. vorschlagen (= jmd. vor Gericht laden), v. Kläger, Cic. u. Liv.: iudicem dicere, einen Richter angeben, sagen, wen man zum R. haben will (v. Beklagten), Liv.: alqm iudicem addicere, jmd. als (vom Beklagten gewählten) R. bestätigen (v. Prätor), Val. Max.: alqm iudicem sumere u. habere, jmd. zum R. nehmen, haben, Cic.: constituere iudices de alqa re, Cic.: iudices sortiri per praetorem urbanum, Cic.: iudices reicere (verwerfen), Cic.: non ullum iudicem quam se ipsum pati (anerkennen), Tac.: subsortiri iudices, s. sub-sortior: ad iudicem vocare, Sen.: apud iudicem causam agere, Cic.: apud alqm iudicem pro alqo dicere, vor jmd. als Richter einen verteidigen, Cic.: committere iudici litem, Petron.: iudicem esse de alqa re od. inter alqos, Cic.: iudicem sedere in alqm od. inter alqos, R. sein über usw., Cic. u. Liv.: iudices nullos habere, so gut wie keine = schlechte R. haben, Cic.: se iudice nemo nocens absolvitur, Iuven.: omnes Quirites, inlicium visite huc ad iudices u. ite ad conventionem huc ad iudices (zu den Konsuln, die früher Präsidenten der Gerichtshöfe waren), Varro LL. 6, 88. – iudex v. weibl. Wesen, nulla ante iudex femina, Ambros. de vid. 8, 44: dialectica veri et falsi quasi disceptatrix et iudex, Cic. Acad. 2, 91: bes. im Abl. absol., iudice Fortunā cadat alea, Petron. poët. 122. v. 174: lis ad forum deducta est vespā iudice, Phaedr. 3, 13, 3: me iudice, hāc iudice, Ov. met. 2, 428; 8, 24: Librā sub iudice, Lucan. 10, 227: et sumus, ut fateor, tam saevā iudice sontes, Lucan. 10, 368. – II) übtr., v. jedem, der sein Urteil über etwas abgibt = der Richter, Beurteiler, studiorum, Cic.: iudex optimus eorum, quae agebat, Vell.: me iudice, Ov.: iudices litterati, Vitr. – / arch. Dat. Sing. iudicei, Corp. inscr. Lat. 1, 198, 60. – arch. Schreibung Nomin. Plur. ioudices, Corp. inscr. Lat. 1, 198, 26 u. ö. – Genet. Plur. vulg. iudicium, Veget. mil. 2, 19. p. 53, 20 L2; in den übrigen von Neue-Wagener3 (1, 419) aus Cicero, Quintilian u. Sueton angeführten Stellen jetzt iudicum.

    lateinisch-deutsches > iudex

  • 12 caelestis

    caelestis (coelestis), e, Adi. m. Compar. u. Superl. (caelum, coelum), zum Himmel gehörig, himmlisch, a) zum Himmel als Weltraum gehörig, am Himmel befindlich, corpora, Cic. de sen. 77 (versch. von unten no. b): astra, Ov.: orbis, Cic.: plagae, Ov.: res (Plur.), Dinge am Himmel (Ggstz. res humanae), Cic. or. 119; u. die Himmelskörper (Sterne), studiosi rerum caelestium, Sternkundige, Astronomen, Col. 3, 6, 4: u. cael. signa, Vitr.: solum, Ov.: vis, Einfluß des Himmels, Cic. – subst., caelestia, ium, n., die Dinge am Himmel, die Himmelskörper, haec caelestia (Ggstz. illa humana), Cic. de rep. 6, 20: supera et caelestia (Ggstz. haec nostra), Cic. Acad. 2, 127: pleraque caelestium, Tac. hist. 5, 4: periti caelestium, Sternkundige, Tac. ann. 4, 58: peritia caelestium, Spart. Hadr. 2, 4: cognitio caelestium vel mortalium, Quint. 1, 10, 5. – b) zum Himmel als Luft- u. Wolkenhimmel (Sitz u. Ausgangspunkt der Lufterscheinungen, des Regens, Blitzes) gehörig, am Himmel sichtbar, -beobachtet, vom Himmel ausgehend u. dgl., des Himmels, aër, Vitr.: aqua, Hor., Vitr. u.a., aquae, Liv., Sen. u.a.: arcus, Regenbogen, Plin.: auguria (wenn es donnert u. blitzt), Paul. ex Fest.: prope cael. clamor, des Himmels gewaltige Stimme, Cic.: fragor, Donner, Quint.: ignis, Blitzstrahl, Tac.: fulminis ignis, Lucr.: imbres, Vitr. u. Col.: minae (v.
    ————
    drohenden Regen), Tac.: nubes, Ov.: prodigia, Liv.: spiritus, Cic.: turbo, Lucr. – c) zum Himmel als Sitz der Götter gehörig, im Himmel, des Himmels, der Götter, himmlisch, göttlich, überirdisch (Ggstz. terrenus, Lact. 6, 6, 11), α) eig.: animus (Seele), Vell. u. Quint.: anima, Vell.: animi, Verg.: aula, Ov.: corpora, Verg. Aen. 11, 276 (vgl. oben no. a): deus, Amm. 16, 12, 13: di, Cic. harusp. resp. 20 u. (Ggstz. di terrestres u. di inferni) Liv. 1, 32, 10: dona, Verg. u. Ov.: honores, Curt.: irae, Liv.: nectar, Ov.: origo, Verg.: ortus, Quint.: pabula, Ov.: religiones, Tac.: sapientia, Hor.: species, stirps, Ov.: caelestem eius vitam et memoriam futuram, ihm ein Leben im Himmel u. ewiger Ruhm zuteil werden würde, Vell. 2, 24, 3: quem prope caelestem fecerint, den sie beinahe vergöttert, Liv. 6, 17, 5. – subst., αα) plur. masc., caelestēs, ium, m. u. f., die Himmlischen = die Götter, Göttinnen, Cic., Liv. u.a.: Iuppiter omnesque caelestes, Vitr.; u. bes. = die obern Götter (Ggstz. inferi), caelestium inferorum irae, Liv. 10, 28, 17. – ββ) neutr. sing. caeleste, is, n., das Himmlische, nihil est caelesti caelestius, Sen. ep. 66, 11. – Plur. caelestia, himmlische, göttliche Dinge od. Wesen (Ggstz. inferna, die Unterwelt), Tac. hist. 5, 5. – β) übtr.: αα) als Beiwort für alles Herrliche, Ausgezeichnete, himmlisch, göttlich, übermenschlich, göttergleich, unvergleichlich, herrlich, caelestes divinaeque legiones,
    ————
    Cic.: cael. ingenium, mens, Ov.: iudicia, Quint.: illa natura caelestis atque immortalis, Quint.: cael. praeceptor, Vell.: caelestissima opera, Vell.: caelestissimum os Ciceronis, Vell. – m. in u. Abl., caelestis hic in dicendo vir, Quint. 10, 2, 18. – ββ) kaiserlich, Cod. Theod. 3, 1, 9; 6, 5, 2. – Abl. sing. caeleste (st. caelesti) b. Ov. her. 15 (16), 277; met. 15, 743 u.a.: Genet. plur. caelestum (st. caelestium) bei Varr. LL. 6, 53. Acc. tr. 209. Lucr. 6, 1272 u.a. Dichtern (s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 2. S. 65).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > caelestis

  • 13 cantito

    cantito, āvī, āre (Frequent. v. canto, s. Varr. LL. 6, 75), I) intr.: immer u. immer singen, zu singen pflegen, cum alqo, Ter. adelph. 750: exsequias, bei der Leichenfeier, Afran. com. 2181: v. Vögeln, dulce (Adv.), Apul. met. 6, 6. – II) tr. A) gewöhnlich singen, carmina in epulis, Cic. Brut. 75: Nauplia mala bene, Suet. Ner. 39, 3: cur ergo ludi scaenici,ubi haec dictantur, actitantur, cantitantur, Augustin. de civ. dei 4, 26 in. – B) immer u. immer besingen, zu besingen pflegen, fort u. fort im Liede preisen, laudes tritas, *Varr. de vit. p. R. 4, 12 K.: fortia virorum illustrium facta heroicis composita versibus cum dulcibus lyrae modulis, Amm. 15, 9, 8: tales (inferni iudices), quales poëtarum vestrorum carminibus cantitantur, Augustin. de civ. dei 1, 19, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cantito

  • 14 decoquo

    dē-coquo (dēcoco, dēquoquo), coxī, coctum, ere, I) ab-, gar kochen, A) eig.: olus, Hor.: obsonia, Paul. ex Fest.: lentem in aqua marina, Plin.: alqd in patina od. patella, Plin.: ex vino, Plin.: muliebre lac cum feniculo, Plin.: sarkastisch, decoquere corpus atque exinanire, den Körper (im Schwitzbade) abkochen u. (durch Schwitzen) erschöpfen, Sen.: sentinam illam inferni sanguinis dec. in materiam lactis laetiorem, Tert. de carn. Chr. 20. – Partic. subst., a) dēcocta, ae, f. (sc. aqua), ein von Nero erfundener abgekochter eiskalter Trank, ein Dekokt, Suet. u. Iuven.: auch vollst. decocta aqua, Mart. 14, 116. – b) dēcoctum, ī, n., die Abkochung, das Dekokt von etw. (als mediz. Trank), zB. dec. balani, Plin. 22, 49. – B) übtr., völlig dörren, -reifen, Plin. 17, 226. Pallad. 1, 34, 7. – bildl., consilia nefarii facinoris, zur Reife bringen, schmieden, Porc. Latro declam. in Catil. 4. – II) einkochen lassen, A) eig.: vinum decoctum (εφθος οινος, εψημα οἴνου), dick gekochter Most, Edict. Diocl. 2, 15: alqd usque ad tertiam partem, Varro: acetum ad tertias, Plin., ad quartas, Col.: alqd in dimidiam partem, Col. – u. beim Schmelzen, pars quarta argenti decocta erat, hatte sich beim Einschmelzen verflüchtigt, Liv. – bildl., suavitas decocta, eine fade, wässerige (Ggstz. suavitas solida, eine gediegene), Cic. de or. 3, 103. – B) übtr.: 1) abschmelzen, sich
    ————
    verflüchtigen lassen, iram, Claud.: multum inde decoquent anni, Quint. – u. refl. = sich verflüchtigen, hinschwinden, res ipsa (das Vermögen selbst) iam domino decoxit, Col. 11, 1, 28: quibus (annis) inertiā Caesarum quasi consenuit atque decoxit, v. röm. Volke, Flor. prooem. § 8: templorum vectigalia cotidie decoquunt, Tert. apol. 42. – 2) insbes., das Vermögen jmds. hinschwinden machen, jmd. ruinieren, bankrott machen, hunc alea decoquit, Pers. 5, 57. – gew. = sein Vermögen durchbringen, sich ruinieren, bankrottieren, in foro medio luci claro dec., Varro sat. Men. 512: tenesne memoriā praetextatum te decoxisse? Cic.: quaerens, quom ododecoquat, Sen.: oft decoqu. creditori od. creditoribus (zum Nachteil des Gl. od. der Gl.), Sen. u. Plin.: u. so minus turpe est creditori quam bonae spei decoquere, nicht zu befriedigen, Sen. – III) = verdauen, ubi mansa et vorata decoquat viscera, Arnob. 7, 45. p. 279, 19 R.: cibus naturali calore decoctus, Veget. mul. 1, 40, 1. – dequoquo, wov. dequoqueretur, Hor. sat. 2, 1, 74 Holder. – Nbf. decoqueo, wov. decoquet, Arnob. 1, 10 cod. P: decoquent, Firm. Mat. de err. 8, 2 cod. P.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > decoquo

  • 15 infernus

    īnfernus, a, um (īnfer), der unten befindliche, der untere, I) im allg.: mare, das Tuskische, Lucan.: partes, Cic.: stagna, unten im Lande, Liv. – subst., īnferna, ōrum, n., der Unterleib, Plin. 25, 51 u.a. Tert. de res. carn. 61. – II) insbes., unterirdisch, a) = unter der Erde, via, Veget. mil.: gurges, Ov. – subst., īnfernum, ī, n., die Tiefe der Erde, ex inferno audiri, Iul. Obsequ. 105 (45): ab inferno ad caelum ferri (v. einem Geräusch), ibid. 106 (46). – b) unterirdisch = in der Unterwelt befindlich od. hausend, der Unterwelt (dem Tartarus) entstiegen, dei, Liv.: rex, v. Pluto, Verg.: Iuno, v. der Proserpina, Verg.: Diana, v. der Hekate, Val. Flacc.: iudices, Augustin.: monstra, Sen.: canes, Hor.: catervae, Tibull.: tenebrae, Hor.: rota, des Ixion, Prop.: palus, v. Styx, Ov. u. Lact.: ratis, des Charon Kahn, Prop.: meatus, Apul.: aspectus, Tac. – subst., α) īnfernus, ī, m. (sc. locus), αα) die Unterwelt, Hippolytus ab inferno reversus, Acro Hor. carm. 4, 7, 25. – ββ) die Hölle, Ambros. in psalm. 48. § 22 u. 24. Vulg. Iob 17, 13; psalm. 9, 18 u.a. – β) īnfernī, ōrum, m., die im Reiche der Toten Befindlichen, die Unterwelt (Ggstz. superi), Prop. 2, 1, 37; 2, 28, 49. – γ) īnferna, ōrum, n. (sc. loca), die Unterwelt (Ggstz. caelestia), Solin. 43, 2. Tac. hist. 5, 5. Sen. Herc. fur. 427. – bei den Eccl. = die Hölle (Ggstz. caelum), zB. Lact. 6, 3, 11. Vulg. Iob 21, 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > infernus

  • 16 iudex

    iūdex, icis, m. (ius dicere = iudicare, s. Varro LL. 6, 61), der Richter, I) in gerichtlichen Streitsachen, jeder Richter, der über etwas nach Recht ein Urteil spricht (vgl. arbiter, centumvir, recuperator), iudex integer quietusque, Cic.: iudex nequam et levis, Cic.: fur (diebischer) iudex, Iuven. u. Treb. Poll.: iudices severi, clementes, Sen. rhet.: iudex rectissimus, Plin. ep.: adversus impios rectissimus iudex, Lact.: iurati iudices, Cic.: inferni iudices, Richter in der Unterwelt, Augustin.: selecti iudices, die vom Prätor (aus der Liste der wahlfähigen Bürger) gewählten Richter, Cic.: iudices privati, die über Mein und Dein und andere Vorfälle des gewöhnlichen Lebens Recht sprachen (v. Prätor u. später von den Kaisern ernannt), Suet. u. a: iudex morum, v. Zensor, Iuven. 4, 12: iudices vitae necisque (über L. und T.), Iustin.: iudex quaestionis, der vom Prätor gewählte u. oft dessen Stelle als Vorsitzender des Gerichtes vertretende erste Richter des Geschworenengerichts, Cic. – iudicem petere, seinen ordentlichen Richter verlangen, Plin. ep.: iudicem dare, einen R. geben od. aufstellen (bes. v. Prätor, Senat), Cic.: dare iudices, Curt.: alci iudicem dare, Pacat.: alci od. criminibus iudices dare, Plin. ep.: inter eos iudicem dari, Plaut.: iudicem dare de (aus) sua cohorte, Cic.: dare senatum iudicem (als R.), Capit.: iudicem alci ferre,
    ————
    jmdm. einen R. vorschlagen (= jmd. vor Gericht laden), v. Kläger, Cic. u. Liv.: iudicem dicere, einen Richter angeben, sagen, wen man zum R. haben will (v. Beklagten), Liv.: alqm iudicem addicere, jmd. als (vom Beklagten gewählten) R. bestätigen (v. Prätor), Val. Max.: alqm iudicem sumere u. habere, jmd. zum R. nehmen, haben, Cic.: constituere iudices de alqa re, Cic.: iudices sortiri per praetorem urbanum, Cic.: iudices reicere (verwerfen), Cic.: non ullum iudicem quam se ipsum pati (anerkennen), Tac.: subsortiri iudices, s. subsortior: ad iudicem vocare, Sen.: apud iudicem causam agere, Cic.: apud alqm iudicem pro alqo dicere, vor jmd. als Richter einen verteidigen, Cic.: committere iudici litem, Petron.: iudicem esse de alqa re od. inter alqos, Cic.: iudicem sedere in alqm od. inter alqos, R. sein über usw., Cic. u. Liv.: iudices nullos habere, so gut wie keine = schlechte R. haben, Cic.: se iudice nemo nocens absolvitur, Iuven.: omnes Quirites, inlicium visite huc ad iudices u. ite ad conventionem huc ad iudices (zu den Konsuln, die früher Präsidenten der Gerichtshöfe waren), Varro LL. 6, 88. – iudex v. weibl. Wesen, nulla ante iudex femina, Ambros. de vid. 8, 44: dialectica veri et falsi quasi disceptatrix et iudex, Cic. Acad. 2, 91: bes. im Abl. absol., iudice Fortunā cadat alea, Petron. poët. 122. v. 174: lis ad forum deducta est vespā iudice, Phaedr. 3, 13, 3: me iudice, hāc iu-
    ————
    dice, Ov. met. 2, 428; 8, 24: Librā sub iudice, Lucan. 10, 227: et sumus, ut fateor, tam saevā iudice sontes, Lucan. 10, 368. – II) übtr., v. jedem, der sein Urteil über etwas abgibt = der Richter, Beurteiler, studiorum, Cic.: iudex optimus eorum, quae agebat, Vell.: me iudice, Ov.: iudices litterati, Vitr. – arch. Dat. Sing. iudicei, Corp. inscr. Lat. 1, 198, 60. – arch. Schreibung Nomin. Plur. ioudices, Corp. inscr. Lat. 1, 198, 26 u. ö. – Genet. Plur. vulg. iudicium, Veget. mil. 2, 19. p. 53, 20 L2; in den übrigen von Neue- Wagener3 (1, 419) aus Cicero, Quintilian u. Sueton angeführten Stellen jetzt iudicum.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > iudex

  • 17 iānua

        iānua ae, f    [IA-], a door, house-door: nostra, T.: Ciceronis, S.: frangere, H.—An entrance, gate, door: inferni regis, V.: urbs Asiae, the key: gemini vasta maris, O.: Ianua Baiarum est, on the way to, Iu.—Fig., an entrance, approach, access: quā nolui ianuā sum ingressus in causam.

    Latin-English dictionary > iānua

  • 18 īnfernus

        īnfernus adj.    [inferus], lower, under: sese infernis de partibus erigit Hydra: stagna, L.—Underground, of the lower regions, infernal: superi infernique di, L.: rex, Pluto, V.: gurges, O.: aspectus, revolting, Ta.
    * * *
    I
    inferna, infernum ADJ
    lower, under; underground, of the lower regions, infernal; of hell
    II
    inhabitants of the lower world (pl.), the shades; the damned; Hell (Bee)

    Latin-English dictionary > īnfernus

  • 19 inferna

    infernus, a, um, adj. [infer], lower, that which lies beneath (mostly poet. and postAug.).
    I.
    In gen.: hic sese infernis de partibus erigit Hydra, from beneath, Cic. poët. N. D. 2, 44, 114:

    superi infernique Di,

    Liv. 24, 38, 8:

    stagna,

    id. 8, 24, 3:

    auster,

    Plin. 2, 47, 48, § 128:

    mare,

    the Tuscan Sea, Luc. 2, 400.—
    II.
    In partic., underground, belonging to the Lower Regions, infernal:

    rex,

    Pluto, Verg. A. 6, 106:

    Juno,

    Proserpine, id. ib. 6, 138:

    sedes,

    id. ib. 8, 244:

    tenebrae,

    id. ib. 7, 325:

    infernas umbras carminibus elicere,

    to raise the dead by magical incantations, Tac. A. 2, 28:

    palus,

    the Styx, Ov. F. 2, 610: ratis, Charon ' s boat, Prop. 3, 5, 14 (4, 4, 14 Müll. infernas rates): rota, Ixion ' s wheel, id. 1, 9, 20: sorores, the Furies, Claud. ap. Ruf. 1, 27:

    aspectus,

    Tac. G. 43.—
    B.
    Substt.
    1.
    infernum, i, n., the depths of the earth: ex inferno audiri, Jul. Obseq. 105 al.—
    2.
    infernus, i, m., hell (eccl. Lat.), Ambros. in Psa. 48, §§ 22, 24; Vulg. Job, 17, 13; id. Psa. 9, 18. —
    3.
    inferni, ōrum, m., the shades below:

    Theseus infernis, superis testatur Achilles,

    Prop. 2, 1, 37; 2, 28, 49.—
    4.
    inferna, ōrum, n.
    a.
    The lower parts of the body, the abdomen, Plin. 25, 5, 21, § 51.—
    b.
    The infernal regions, Tac. H. 5, 5; Sol. 43, 2; Sen. Herc. Fur. 428.—In eccl. Lat. = infernus, hell, Lact. 6, 3, 11; Vulg. Job, 21, 13. —Hence, adv.: infernĕ, below, beneath (a favorite word of Lucr.), Lucr. 6, 597 (opp. superne); id. 6, 764; 187.

    Lewis & Short latin dictionary > inferna

  • 20 infernum

    infernus, a, um, adj. [infer], lower, that which lies beneath (mostly poet. and postAug.).
    I.
    In gen.: hic sese infernis de partibus erigit Hydra, from beneath, Cic. poët. N. D. 2, 44, 114:

    superi infernique Di,

    Liv. 24, 38, 8:

    stagna,

    id. 8, 24, 3:

    auster,

    Plin. 2, 47, 48, § 128:

    mare,

    the Tuscan Sea, Luc. 2, 400.—
    II.
    In partic., underground, belonging to the Lower Regions, infernal:

    rex,

    Pluto, Verg. A. 6, 106:

    Juno,

    Proserpine, id. ib. 6, 138:

    sedes,

    id. ib. 8, 244:

    tenebrae,

    id. ib. 7, 325:

    infernas umbras carminibus elicere,

    to raise the dead by magical incantations, Tac. A. 2, 28:

    palus,

    the Styx, Ov. F. 2, 610: ratis, Charon ' s boat, Prop. 3, 5, 14 (4, 4, 14 Müll. infernas rates): rota, Ixion ' s wheel, id. 1, 9, 20: sorores, the Furies, Claud. ap. Ruf. 1, 27:

    aspectus,

    Tac. G. 43.—
    B.
    Substt.
    1.
    infernum, i, n., the depths of the earth: ex inferno audiri, Jul. Obseq. 105 al.—
    2.
    infernus, i, m., hell (eccl. Lat.), Ambros. in Psa. 48, §§ 22, 24; Vulg. Job, 17, 13; id. Psa. 9, 18. —
    3.
    inferni, ōrum, m., the shades below:

    Theseus infernis, superis testatur Achilles,

    Prop. 2, 1, 37; 2, 28, 49.—
    4.
    inferna, ōrum, n.
    a.
    The lower parts of the body, the abdomen, Plin. 25, 5, 21, § 51.—
    b.
    The infernal regions, Tac. H. 5, 5; Sol. 43, 2; Sen. Herc. Fur. 428.—In eccl. Lat. = infernus, hell, Lact. 6, 3, 11; Vulg. Job, 21, 13. —Hence, adv.: infernĕ, below, beneath (a favorite word of Lucr.), Lucr. 6, 597 (opp. superne); id. 6, 764; 187.

    Lewis & Short latin dictionary > infernum

См. также в других словарях:

  • PONS Inferni — vulgo die Teuffelsbrugg, in monte S. Gothardi, supra Sillinium, pagum Uraniorum, iuxta Ursam fluv. prope Ursarium vicum. Huius meminit Platina in Pio secundo. Vide Simler. de Alpibus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Кафедральный собор Палермо — Кафедральный собор Кафедральный собор Палермо Cattedrale di Vergine Assunta …   Википедия

  • Палермский собор — Кафедральный собор Кафедральный собор Палермо Cattedrale di Vergine Assunta Южный фасад собора и Соборная площадь …   Википедия

  • Дверь — Символизирует возможность перехода из одного состояния в другое, вход в новую жизнь, инициацию, приют и защиту Великой Матери. Открытая дверь означает предоставляющуюся возможность и освобождение. Христос говорит: Я дверь. Три двери собора или… …   Словарь символов

  • Basilique Saint-Francois (Assise) — Basilique Saint François d Assise Pour les articles homonymes, voir Église Saint François d Assise (homonymie). Assise, la Basilique de San Francesco et autres sites franciscains 1 Patrimoine mondial de l’UNESCO …   Wikipédia en Français

  • Basilique Saint-François (Assise) — Basilique Saint François d Assise Pour les articles homonymes, voir Église Saint François d Assise (homonymie). Assise, la Basilique de San Francesco et autres sites franciscains 1 Patrimoine mondial de l’UNESCO …   Wikipédia en Français

  • Basilique Saint-François d'Assise — Pour les articles homonymes, voir Église Saint François d Assise et Basilique Saint François. Assise, la Basilique Saint François et autres sites franciscains * …   Wikipédia en Français

  • Люцифер — «Падения Люцифера с небес», иллюстрация Гюстава Доре к поэме Дж. Мильтона «Потерянный рай», 1866 г. Люцифер (лат. Lucifer  «светоносный» …   Википедия

  • Hell — • Hell (infernus) in theological usage is a place of punishment after death Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. hell     Hell     † …   Catholic encyclopedia

  • Infierno: Canto Trigésimo cuarto — Cantos Canto XXXIII Infierno: Canto Trigésimo …   Wikipedia Español

  • Solfernus’ Path — Solfernus’ Path …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»